Ik heb het weer. Dat gevoel van Het gaat allemaal zo snel.
De tijd verglijdt. Hij glipt door mijn vingers zonder een spoortje achter te laten.
Het is tijd om die uren op te vegen en die momenten te verzamelen om ze nooit meer te laten gaan. Het is tijd om mijn aandacht terug te fluiten uit alle buitenwijken van mijn geest.
Het is tijd om de tijd terug te nemen. 

Voor mij werkt een soort ritueel altijd goed. Dat kan van alles zijn. Vandaag kies ik voor gewoon een kopje koffie terwijl ik niks anders doe. Geen gescrol door social media, geen tijdschrift. Het soort ritueel maakt niet uit, het gaat om de intentie.
De tijd verstilt en krijgt ruimte om te ademen. De uren rusten, de wijzers wijzend op het ware noorden.

Dan pak ik dat verdwenen spoortje bij de staart en lijst het in.
Ik neem afstand en kijk naar hoe het hangt.
Ik ben weer hier in plaats van overal.