Daar, op een pittoresk pleintje in Denia, ploften we neer. De kerkklok luidde, kinderen speelden uitgelaten met een bal op de warme terracotta tegels. Toch kwam de omgeving niet helemaal bij me binnen. We waren veel op weg de afgelopen dagen. Allemaal heel leuk. En allemaal heel vermoeiend.
Ik ben namelijk wel op vakantie, maar mijn hoofd zit half in Nederland, waar ik druk ben met studie en praktijk. Het gaat goed, maar alles wat ik bereik komt met een prijs, die ik betaal met gemoedsrust. Door alle nieuwe indrukken vergeet ik soms mijn dagelijkse routine van zelfzorg.
Ik zie dit ook vaak bij cliënten. Door de drukte van de dag raken ze de connectie kwijt met zichzelf. Dan ervaren ze de dingen alleen aan de oppervlakte, terwijl ze moeten landen om echt te kunnen ervaren. Alleen in de diepte ligt datgene waar ze zo naar verlangen. Ik kan daar zelf gelukkig steeds beter bij, maar soms ben ik het nog even kwijt.
Een vrouw liep langs het terras, het lichtgrijze haar keurig gekapt. Ze keek, ze liep door. Ze keerde om en weifelend vroeg ze: “Do you speak English?”. Ik knikte ja, en ze zei: “I just wanted to say, I love your dress, I saw you walking by a little while ago and I thought, well, how lovely you look. Just wanted to tell you”. Ik keek naar haar lieve lach en zachte ogen. Bij sommige mensen straalt de goedheid uit de poriën. Ik bedankte haar voor het compliment. Ze liep door. Mijn vriend en ik keken elkaar vertederd aan.
Plotseling kon ik het voelen. Ik was zó ontzettend moe. Zo bezig met alles wat ik nog wil worden, dat ik soms vergeet wie ik nú ben. Dan leef ik op een afstandje van mezelf. Haar mooie lieve woorden haalden me terug. Voor mij gingen ze over meer dan mijn jurk. Het voelde als een bevestiging van míj. Alsof goedheid zei: het ís al goed, schat. Een onverwachte traan liep over de contour van mijn kaaklijn. Twee van mij vielen weer samen tot een.
Soms is therapie nodig. Soms zijn de woorden van een vreemde genoeg.
De vrouw liep verder weg. Ik keek haar na. Mijn vermoeidheid liep met haar mee.
Haar glimlach bleef bij me achter.