Wanneer pijn je overvalt, trek je je vaak terug naar de veilige oorden van je geest. Daar verlies je jezelf in een kluwen van dwangmatige gedachten. De pijn kan je daar niet bereiken, maar ondertussen word je gevangen gehouden in de ijzige kamers van je eigen geest. Liefde en vervulling zijn daar niet te vinden; je verliest jezelf slechts in een labyrint van hersenspinsels.

Herken je dit? In mijn praktijk kom ik veel mensen tegen die zichzelf ervaren als een ‘wandelend hoofd’. Ze zijn de diepe verbinding met zichzelf kwijtgeraakt. Voordat je het weet, raak je steeds verder verstrikt in overtuigingen die je niet dienen. Om jezelf hiervan te bevrijden, moet je de kleverige draden van die spinsels één voor één ontwarren. Dat kan moeilijk en zwaar zijn, maar het is zeker de moeite waard.

Dan beland je op die plek tussen de werelden, buiten de dimensies, waar de tijd van gedaante verandert. Kairos neemt het over: de tijd die doordrenkt is met geheimen uit de verborgen wereld. In een eeuwig ogenblik kun je afdalen in jezelf en de scheuren in je ziel bezoeken. Fluisterend zing je een lied terwijl je de rafelige randen weer aan elkaar naait met naald en draad. De littekens blijven altijd zichtbaar, en dat is goed. Alle losgeraakte stukken zijn in ieder geval weer van jou. Je hebt jezelf weer verzoend met jouw essentie. Het herinnert je aan wat je hebt doorstaan.

Een grijze sluier glijdt weg van de dag. De wereld krijgt een nieuwe kleur. Het overlevingsbrein wikkelt zichzelf in een deken, draait zich om en valt in een diepe, droomloze slaap. Alles lijkt zoals het was, maar niets zal ooit nog hetzelfde zijn.

Mascha
12-06-2023