In onze zielen woedt vaak dezelfde storm als die in de wereld. Al dat geweld heeft zijn weerslag in ons binnenste. Deze turbulentie kan van emotionele, spirituele, culturele of fysieke aard zijn. Gelukkig hebben we innerlijke kracht ontwikkeld om deze onrustige tijden te doorstaan. Maar juist nu is het van essentieel belang om tijd te nemen voor onszelf, om te herstellen en te genezen.

Dit is het moment om te luisteren naar onze vermoeide ziel en te begrijpen wat ze nodig heeft om weer tot bloei te komen. Onze moderne samenleving heeft ons geleerd dat rust gelijkstaat aan passief, lui ‘nietsdoen’, maar niets is verder van de waarheid. Rust is essentieel om te kunnen gedijen. Hiermee bedoel ik niet een paar uur netflixen of een snelle wandeling tijdens de lunch, dat is eerder een tijdelijke onderbreking voordat we ons weer in de drukte storten.

Wat ik bedoel, is rust in zijn diepste betekenis, een helende en vernieuwende rust waarin je jezelf onderdompelt in een stilte die grenst aan het sacrale. Ongeacht hoe betrokken je bent bij de dingen om je heen, het is essentieel om alles af en toe ook achter je te laten.
Dan is het moment gekomen om de wereld tussen de werelden te betreden, om door het mysterieuze verborgen woud te dwalen en mee te deinen op de stroom onder alle stromen.

Hier, waar de tijd haar adem inhoudt en symbolen de taal van de ziel schrijven.
Deze plek, waar je het diepere zelf de ruimte geeft om de wonden van de wereld te helen.